Expert Yogi
Posts: 4555
  
| Het was de laatste wedstrijd van mijn eerste voetbalseizoen. Ik was een trots lid van de scraggly Firebirds, een co-ed kudde van 7-jarige jongens en meisjes van verschillende niveaus van talent en enthousiasme voor de nieuw ontluikende voetbal sport. De oktoberlucht had nog steeds een vleugje zomer in warmte en helderheid, en de geur van stukjes sinaasappel zweefde in de wind. Het grootste deel van het spel verschuilt zich achter deze zintuiglijke uithoeken van mijn geheugen.
Maar in de afnemende minuten van de wedstrijd gebeurde het. Ik vond de bal aan mijn voeten in het strafschopgebied. Ik tikte hem naar voren, draaide recht om een ??verdediger heen, sneed terug met mijn linkervoet, jukte een andere verdediger en schoot op het doel ... dat de doelman prompt redde. Ik kon het verre gejuich van mijn ouders horen: 'Leuk geprobeerd!' echo vanaf de zijlijn. Mijn hart fladderde van opwinding; mijn geest zwol van trots. Ik had net iets spectaculairs gedaan. Ik had zijdelings rond 2 verdedigers gedribbeld en op doel geschoten! Ik voelde geen spoor van mislukking. Ik voelde alleen de vreugde van pure mogelijkheid en de intense honger naar meer. Dat bijna-doel, in plaats van me in mijn geheugen te nestelen als een constante marker van mislukking, onthulde me dat ik kon scoren, en nog belangrijker, dat ik zou scoren. In de volgende Adidas Yeezy Boost 350 Herren seizoenen werd ik een dodelijke spits, ook al miste ik de pure snelheid en het talent van veel van mijn teamgenoten. Ik was me zelfs grotendeels niet bewust van mijn tekorten. Ik werd gedreven door geloof, vertrouwen, vreugde, verlangen.
Ergens onderweg begon dat zelfvertrouwen en vasthoudendheid af te nemen. Toen ik werd uitgenodigd om uit te proberen voor het eenzame meidenvoetbalteam in Tucson, werd mijn innerlijke lafaard wakker. De meisjes op de Sidewinders, zo'n twee jaar ouder dan ik, waren mijn voetbalidolen. Ze waren legendarisch en hadden deelgenomen aan jongeren, de "laatste vier" van het jeugdvoetbal. Hun coach, een vurige Zwitserse man die zich een weg door verschillende talen kon banen, was een familievriend van het veld, maar op het veld maakte zijn levensgrote persoonlijkheid me bang. Hoewel een paar van de meisjes goede vrienden van me waren, vervaagde iedereen bij Adidas Superstar Womens mijn eerste training met dat team tot één paniek-inspirerende kracht. Toen ik een pass miste, hoorde ik gefrustreerde "come-ons" van een andere speler. Toen ik niet scoorde (omdat er in deze nieuwe wereld geen bijna-doelpunten te vieren waren), hoorde ik geen "goede poging!" Elke speler sprak met initiatief en een algemeen niveau van wat ik als wreedheid beschouwde. Als ik terugkijk, weet ik dat ik hun wreedheid als intensiteit kon herinterpreteren, en hun 'kom-ons' als veeleisend in plaats van kritisch, maar op dat moment was het allemaal angstaanjagend en in mijn gedachten waren ze gemeen. Ik ben niet teruggegaan.
Ondanks regenhinderende wedstrijden aan het einde van week één en het begin van week twee, zijn de halve finales van Wimbledon vastgesteld. Aan de kant van de vrouw speelt Simona Halep Eugenie Bouchard, terwijl Lucie Safarova het opneemt tegen haar landgenote Petra Nike Cortez Mujer Kvitova. Aan de mannenkant speelt Roger Federer Milos Raonic terwijl Novak Djokovic het opneemt tegen Grigor Dimitrov.
Simona Halep is tijdens de kampioenschappen rustig bezig geweest met haar zaken en gisteren was daarop geen uitzondering. Halep nam het op tegen de finaliste van vorig jaar, Sabine Lisicki. Lisicki's beste resultaten zijn altijd op de grasvelden van Wimbledon gekomen en het leek erop dat ze zou blijven rollen als ze naar een 4-1 voorsprong sprintte. Maar Halep hield de stand op 4-2, en toen kwam alles onaangetast toen Lisicki's grote eerste opslag haar in de steek liet, waardoor Halep terug kon breken. Vanaf daar ging het allemaal bergafwaarts toen Halep naar de finish racete voor een 6-4, 6-0 overwinning, waarbij hij 11 opeenvolgende wedstrijden rammelde. |
vielleicht etwas besser
