Expert Yogi
Posts: 4555
  
| Acht weken geleden begon mijn campagne voor een sub-4 marathon in Griekenland. Het was een booze week met een beetje rennen - maar ik heb mijn kilometerstanddoelstellingen gehaald ondanks dat het heter was dan de zon, zelfs om zeven uur 's middags toen ik op weg was naar mijn sessies.
Twee maanden later is het aantal kilometers gestegen, maar het zuipen is niet gekalmeerd. Ik heb troost gevonden in een mede-blogger bij Will Run For Beer die meer drinkt dan ik en ook nog een stuk sneller rent - misschien is bier de sleutel tot sub-4 glorie? En met Hash Runs Nike Air Max 2017 Damen op dit moment een vast onderdeel van mijn loopkalender, lijkt het er niet op dat ik binnenkort op de wagon zal zijn.
Vorig jaar, toen ik trainde voor Brighton Marathon, dronk ik amper drie maanden lang. Ik ben twee keer dronken (eenmaal op mijn verjaardag en opnieuw voor de verjaardag van een vriend) maar behalve dat had ik een zelfopgelegd verbod op drinken. Voor mij was dit belangrijk en als je denkt dat iets belangrijk is, is het een beetje belangrijk. Maar deze keer, hoewel mijn doel specifiek is in termen van tijd, ben ik meer ontspannen over het trainingsproces en ik weet dat een paar drankjes een paar keer per week niet echt mijn mijlpalen in de weg zullen gooien in dit stadium.
Wat in de weg zal komen, is mijn been, dat op het moment voelt alsof het op het punt staat af te vallen. Twee weken geleden nam ik een softbal Adidas Ultra Boost Femme naar het scheenbeen en sindsdien is er pijn gaande in het scheenbeen en het kalf. Aan het begin van de 15-mildere zondag kon ik nauwelijks rennen, maar ik rende hoe dan ook en met ongeveer 5 mijl was de pijn minder geworden. Gisteren strompelde ik de hele dag rond en kocht een paar nieuwe trainers en compressiekousen. Ik speelde met niet rennen en een andere rustdag, maar dat leek een te verstandig idee. Bovendien had ik nieuwe stash die ik nodig had voor een draai. Dus ik heb wat ibuprofen gepoft en ben in de Hash Run geweest.
Ik zei tegen mijn maat dat ik het rustig aan zou doen en met hem zou teruggaan. Maar anderhalve kilometer verveelde ik mij, dus versnelde ik met het loodpakket. Mijn been kreunde, maar dat was ik niet. Ik voelde me snel en niets zou me stoppen ... tot vanmorgen toen ik weer uit bed strompelde.
Dus vanavond, in plaats van te proberen door de pijn heen te rennen, ga ik voor een sportmassage in de hoop dat het me zal oplossen. Ik test een nieuwe jongen en ik ben een beetje nerveus / enthousiast. Ik heb in de afgelopen paar jaar een paar sportmassage-mensen gehad, maar ik heb Mr Right nooit gevonden. Zou dit het kunnen zijn?
Voor de meeste lopers valt het raken van de loopband zeer zeker in de categorie van 'Plan C'. Als het op hardlopen aankomt, hebben we allemaal veel liever de foto die we in gedachten hebben over een verbazingwekkend stuk kustlijn, langs een hoogteweg of door het platteland: dat is plan A. Maar terwijl we in werkelijkheid leven, zijn de meeste van de tijd dat we genoegen nemen met plan B: een rondje om het blok of een paar rondjes door het plaatselijke park (waarschijnlijk in de regen als je in het VK woont).
Als het weer geen bal speelt - zoals het nu niet voor sommigen van jullie in de VS is (Hallo New Yorkers), wordt Plan C in actie gebracht: op de loopband in de sportschool slaan. De wisselwerking omdat je in een klimaatgecontroleerde omgeving bent en droog blijft, is dat je in principe ter plaatse moet rennen.
Waarom zou iemand dan een loopband in een park zetten? De beslissing om buiten te oefenen is gemaakt, de strijd om de deur uit te gaan en de oude trainers aan te doen is gewonnen, je bent in het park aangekomen - en toch zou je besluiten ter plekke te rennen? Toon me een persoon die dit zou doen?
Het is duidelijk dat zulke mensen bestaan. Tenminste twee: men heeft tentoonstelling A ontworpen, de loopband die door mijn flat in het park zit, en de andere werkt voor Southwark Council en besloot dat het een goed idee was om dit in te voeren. Ik ben er helemaal voor dat beweging vrij is en de kosten van het trainen wegneemt, maar het park is gratis, hardlopen is gratis, we hebben geen loopband nodig in het park. En in plaats van mensen aan te moedigen om meer te bewegen, vrees ik dat het proberen om op deze rollen te rennen mensen van de sport zou afbrengen. Ik probeerde het en viel bijna op mijn reet.
Misschien begrijp ik dit verkeerd. Misschien ben ik te bekrompen in mijn kijk op loopbanden - misschien verdienen loopbanden het park ook. We zouden kunnen klagen over het gebruik van loopbanden, maar mogen we niet een gedachte voor hen overhouden? Ze hebben te kampen met urenlange zwetende hardlopers die erop bonzen, vaak tijdens het luisteren naar slechte dansmuziek of het kijken naar 'Loose Women' op de tv. Ze mogen nooit meedoen aan races of de frisse lucht aan hun riem voelen. Ze snappen gewoon dat jij, ik, en die echt bezwete kerel van ze druipt.
Maar deze loopband had een droom. Het wilde geen wereldrecord breken of een barrière Nike Air Max Classic Bw Womens van vier uur verbreken - het droomde ervan om de sportschool te verlaten en het park te zien! En door een verbazingwekkende prestatie van escapisme (ik denk 'Shawshank Redemption' maar met een treaddy) deed hij het. Laten we hem vieren! Maar echt - probeer het niet te doen. |
mogen nooit meedoen aan races
